Zondag sprak Ruth Penning in de kerkdienst* en had het over de betekenis van het wonen in een hut. Het zogenaamde ‘loofhuttenfeest’ of in het Joods ‘soekot’ Het is een Bijbels feest dat acht dagen duurt en waarbij je blij moet zijn. Het feest is een soort van blijvende herinnering aan de tijd waarin de voorouders van de Joden veertig jaar (!) rondtrokken en kampeerden in hutten / tenten in de zandbak die de Sinaï-woestijn heet, beschermd door God.
Vandaag de dag volgen de Joden nog steeds de traditie die werd ingevoerd door God zelf om ‘met de voeten op de aarde’ te blijven staan. En even weg te zijn van de bakstenen luxe, dankbaar te zijn voor (de oogst) wat God je geeft met elkaar én verplicht te ontspannen/feesten. Een mooie gedachte en zeker van toepassing in onze 101woonideeën-wereld, waarbij we onze huizen pimpen in coronatijd. Het voelt erg dubbel, terwijl er op Lesbos en op andere plekken zoveel vluchtelingen verplicht jarenlang in hun ‘loofhut’ wonen.
Verlangen naar buiten
Tijdens de dienst vroeg Ruth aan de kinderen, wie er wel eens een hut had gebouwd en wie er wel eens in een hut had geslapen. Ik moest bekennen dat ik nog nooit in een hut had geslapen, wel eens een bivak had gedaan, maar ik kreeg sterk het verlangen om dat weer eens te ervaren. Net als een man bij ons in de gemeente die liever buiten sliep dan binnen. Tussen de middag hadden we het erover, checkten het weer (geen regen) en kregen de jongens de smaak te pakken. Vol enthousiasme bouwden we van houten latten en zeil een hut in de tuin.
Daad bij het woord voegen
Afgelopen nacht sliepen we in onze eigen gebouwde loofhut. Hoewel het niet helemaal volgens de Joodse principes was want er was weinig loof te bekennen en we hadden geen ‘open sky’. Toch was het mooi om met z’n vieren buiten in de hut te slapen en om te denken aan de vergankelijkheid van het leven. Een bijzondere ervaring (met spin op m’n kussen) die we markeren op onze tijdlijn.
* beluister de preek terug via kerkdienstgemist.nl