‘Is het leuk, pleegzorg?’, vroeg hij.

En ik begon alweer. “Dat het mooi was, om te zien wat we voor haar konden doen…”

Rustig liet hij me uitpraten, met al die nuttige zinnen.

‘Maar ik vroeg of het leuk was …’

O. En toen viel ik stil. Want ik weet vaak wel waarom iets belangrijk is, en gewichtig, en nuttig. En pleegzorg is dat toch allemaal? Maar … is het ook leuk? Beleef ik er plezier aan? Een poosje later vroeg iemand anders me hetzelfde, bij een ander onderwerp waar ik roeping voor ervaar. “Janneke, je kunt het allemaal prachtig uitleggen. Maar je mag het ook gewoon leuk vinden, hoor.”

Leuk als jeukwoord
Ik had mezelf het woord ‘leuk’ een beetje afgeleerd. Het leven is niet leuk. Leuk is plat. Je legt jezelf een geweldig juk op als alles leuk moet zijn. Ik had al mijn argumenten op een rijtje. Ik verbood mijn kinderen geregeld de woorden ‘saai’ en ‘leuk’ omdat ze zo nietszeggend zijn. Maar daardoor werd het leven ook wel erg serieus. En erg op nut en de ander gericht. Waar was mijn plezier gebleven? Mijn eigen onbekommerdheid?

Soms leuk
Weet je, pleegzorg is soms ook leuk. Het is leuk als onze pleegdochter keihard zingt bij het gitaarspelen. Het is ook leuk om haar in het zwembad te zien spartelen, hoe weinig zin we ook hadden om wéér met zwemles te beginnen. Het is leuk om nieuwe laarzen voor haar te kopen en haar uitgelatenheid te ervaren bij iets dat voor ons zo simpel is. En het is leuk om haar te verwennen met een beker Fristi, een verrassingsbezoekje van haar zus en om op station Utrecht haar een extra ritje roltrap te gunnen. Ze lacht, ze wappert met haar handen en het is gewoon vreselijk leuk!

Pleegzorg is niet alleen belangrijk. Niet alleen een hoge roeping. Niet alleen superzwaar. Het is soms ook gewoon leuk!

Deze column schreef Janneke Burger, (pleeg)moeder in het ND. We vonden het stuk erg herkenbaar en het delen waard. Uit ervaring weten we dat de theorie van pleegzorg ideëel is, maar de praktijk soms weerbarstiger. De balans schommelt heen en weer.