Vandaag liep het wat anders dan gepland. ’s ochtends kreeg ik een appje met een spontaan koffie verzoekje bij ons thuis. Dat was gezellig en leuk. In de middag kwam er een chinees vriendje met zoon 4 spelen. Zoon 3 kreeg opeens een vriendinnetje op bezoek en zoon 2 opeens een vriendje. Zo was het een gezellige middag in ons huisje.

Toen ’s middags de Chinese moeder langskwam om haar zoontje op te haalden, nodigden we haar uit om een theetje mee te drinken. Zo raakten we aan de praat en hoorden dat ze al vier maanden in het buitengebied van Nunspeet woont en alles op de fiets doet. Ze had weinig contacten en integreren is lastig. Ze wonen met z’n vijven in een caravan en dat maakt het onmogelijk om gasten te ontvangen. Het was ook de eerste keer dat haar zoontje bij een vriendje ging spelen. (Belangrijk in de Nederlandse cultuur: ‘kinderen moeten spelen’.) Het mooie was dat ze op de grond ging zitten in plaats van op de bank of een stoel. We pasten ons aan haar culturele gebruik aan en zaten met haar op een kussen op de grond. Een ander cultuur-elementje wat ze meebracht uit dankbaarheid was twee soorten taart. Toepasselijk voor deze dag.

‘We zijn flexibel’ is het motto wat we uit Albanië hebben meegenomen en proberen toe te passen op ons eigen leven. Zo ook die dag waarbij we m’n tienen in ons huisje waren. En het was helemaal flexibel, omdat we niets hadden ingepland én omdat het de 41e verjaardag van Fran(ien was.