Vandaag weer een avontuur rijker met een wijze les: als je een auto koopt, neem dan ook je pinpas mee.  

Want we zijn nu in het rijke bezit van twee auto’s. Het voelt alsof we groot grond bezitter zijn, maar eigenlijk zijn we dat helemaal niet, want de tweede auto staat wel op mijn naam, maar is voor mijn broer die woont op het eiland Sint Eustatius. Zijn oog was gevallen op een Suzuki Grand Vitara 4×4, een gangbaar model op het Caribische eiland.  Handig omdat bij problemen er relatief makkelijk onderdelen te regelen zijn.

Vooraf belde ik de garage in Holten die de auto op marktplaats verkocht. De verkoper wilde me wel van het station ophalen. Aardig omdat de garage een eind van het treinstation af lag. De auto zag er best goed uit, reed lekker tijdens de testrit, lag goed op de weg en technisch deden de knopjes waarvoor ze bedoeld waren. Navraag bij de vorige eigenaar bleek dat de onderhoudsboekjes in een geheime la onder de bijrijdersstoel zaten.

Terwijl de auto op de brug stond zag ik wel roest onder de auto, maar dat hoorde, net als het zweten van de achteras. Het is immers ook geen nieuwe auto. Voor de onderhandelingen had ik vooraf wat tips doorgelezen. Door te praten, kun je immers geld besparen. De prijs zakte al vrij snel met €250 en ik praatte er nog € 100 af in ruil voor een positieve online recensie.

We liepen nog een rondje rond de auto en mijn oog viel op het achterwiel gemonteerd aan de achterdeur. Het zat er wel stoer op, maar hoe krijg je het er af? De vorige eigenaar bleek er geen gebruik van gemaakt te hebben, maar na een spuitje WD40 en 15 minuten pielen wisten we hoe het achterwiel eraf kon. Ook dat werkte.

Tijd om te betalen. Maar toen ontdekte ik, tot mijn grote schrik, dat mijn pinpas niet in mijn portemonnee zat. Wel een creditcard, maar met onvoldoende tegoed. Vrouwlief besloot om tijdens de spits rond de lunch mij telefonisch te helpen en zocht thuis de computers af voor codes, inloggegevens en de kwijt geraakte digipas. Een uur later stond het aankoopbedrag op de rekening van de creditcard. Vol goede moed haalde ik de pas door de sleuf, maar die werkte niet. Een lager bedrag werkte ook niet en een nog lager bedrag ook niet. De pincode gelukkig wel. Bij navraag bleek dat je er niet kon betalen met een creditcard… Had ik daarvoor een uur lopen pielen?

We konden drie opties bedenken: 1) geld opnemen bij de bankautomaat via de creditcard, maar dat kost vier procent van het op te nemen bedrag. Voor mij geen optie. Optie twee: Terug naar Nunspeet te gaan met de trein, pinpas ophalen en terug treinen. De derde optie was om te betalen via de bank-app op de smartphone. Telefonisch overleg met de baas leverde op dat ze mij wel vertrouwden en dat ik onder hun toeziend oog een overboeking zou doen en hen een pdf zou sturen van het afgeboekte bedrag. Pfff, wat een gedoe. Maar wel betaald.

Daarna naar het postkantoor om de auto op mijn naam te zetten. Nadat ik de gegevens had doorgemaild naar de verzekeringspartij viel mijn telefoon uit omdat de batterij op was. Ook dat nog. Met gelukkig wat cash geld op zak kon ik het overzetten betalen, maar het onbemande tankstation was de volgende uitdaging. Gelukkig was er een medewerker die mijn contant geld accepteerde, zodat ik kon tanken. Ook die hobbel was genomen. Acht uur later was ik thuis was met een 4×4, met als eindbestemming de Carabiën.

Wat een dag, weer een avontuur rijker.