Als afsluiting van onze tijd in Albanië gingen we met een collega zendingsgezin een weekend kamperen in de Albanese bergen. Het was extra bijzonder, omdat mijn Costa Ricaanse zendingsvriend nog nooit eerder had gekampeerd. Als ouders en als kinderen hadden we de afgelopen jaren veel gedeeld en meegemaakt en we wilden die tijd met een mooie herinnering afsluiten samen.
Zo gezegd, zo gedaan. We genoten van de tocht met een veerpond en de prachtige bergen met sneeuw op de toppen, van pijl en boog schieten en drinken uit bronnetjes. Minder leuk was de wandeling die te stijl was en resulteerde in zeurende kinderen en zwetende ouders. Maar dat maakte niet uit, want we waren samen.
Op een gegeven moment ontmoetten we op de camping een 22-jarige Nederlandse dame, laten we haar Anna noemen. Ze gaf aan dat ze tien dagen in haar eentje in de bergen had gelopen (respect!) en ook op onze camping wilde overnachten. Er volgden wat gesprekjes over en weer en ze gaf aan dat ze het leuk vond om met ons op te trekken. Maar in mijn hoofd was daar weinig plek voor, omdat we samen met de zendingsvrienden wilden kamperen. Anna paste niet in mijn kampeer-plaatje. Later bleek dat ze het erg zou waarderen als we haar hielpen met een slaapplek en een ritje mee terug (5 uur) naar de bewoonde wereld… Het leverde mij een dilemma op.
Mijn Costa Ricaanse vriend met een groot hart, stapte op mij af en gaf aan dat wat zijn gezin betreft het een heel goed idee was om samen met Anna op te trekken. Zij kon gewoon samen met ons en de kinderen zijn en we zouden haar zoveel mogelijk helpen. Dat was de juiste les op het juiste moment voor mij. Mijn hart werd een stukje groter en we hielpen haar. We kletsten veel, aten samen, boden een extra tent en autozetel aan.
En dat werd gezegend. Gedurende de twee dagen leerden we Anna beter kennen en konden we ons leven met haar delen en zij die van haar met ons. We vertelden over onze roeping, waarom we in Albanië zijn en waarom Jezus zo belangrijk voor ons is. Bij het afscheid gaven we aan dat we in Nunspeet klaar zullen staan mocht ze ooit nog eens hulp nodig hebben op de een of andere manier.
Tijdens jouw vakantie kan zich ook zo’n situatie voordoen. Tijdens de vakantie staan mensenharten meer open. Gesprekken met totaal onbekenden worden door God gebruikt om de blijde boodschap -die we wekelijks zondags vieren- steeds meer te verspreiden.
Ik wens je een goede vakantie toe met waardevolle gesprekken!
Dit bericht schreef ik begin juni voor de kerk website en nieuwsbrief.
