De afgelopen week stond in het teken van inpakken. De bewaarde bananendozen, bubbeltjes plastic, krimpfolie, kilometers plakband en hoge temperaturen waren de ingrediënten voor een zweterig inpakfestijn.
Het was hard werken en ondertussen ook nog allerlei dingen regelen. Daarnaast hoorden we gisteren dat de vrachtwagen een dag eerder zou komen. Dat is toch wel even schakelen en een tandje harder werken om alles af te ronden. Gelukkig hadden we al veel ingepakt en konden we vanochtend de laatste dingen doen. Tot slot werd de computer en printer ingepakt.
We emigreerden 3,5 jaar geleden met 13 kubieke meter, we remigreren met 23 kuub. Toch hebben we veel materialen van de hand gedaan de afgelopen maanden. In de tijd hier hebben we ongemerkt veel verzameld. Daarnaast hebben we veel materialen waarvan we in Nederland weer mee verder gaan bouwen.
Toen de vrachtauto wegreed gaf me dat een definitief gevoel. Er is geen weg meer terug, we gaan echt terug naar Nederland, maar wel met pijn in ons hart. Als je vertrekt merk je dat je veel hebt opgebouwd en dat je hen gaat missen, (typ ik met een brok in de keel…).
De komende weken kamperen we in eigen huis en kunnen langzaam aan afscheid nemen van veel dingen. De verhuisauto met onze inboedel komt mogelijk vrijdag de 29e voorrijden in Nunspeet. Twee dagen na onze landing op Nederlandse bodem. Als je zin hebt om te helpen met uitladen graag, laat me het weten.