Afscheid nemen is niet altijd makkelijk. Het is een kunst om het op een goede manier te doen. We proberen het op een overwogen manier te doen als we eind juni remigreren naar Nederland.
Vandaag herdenken we Jezus Hemelvaart. Ook een afscheidsmoment. Hij wist dat hij zou gaan en wat er zou gaan komen, maar de discipelen wisten dat niet precies. Plots was Hij weg, door een wolk aan het zicht ontnomen. Ze hadden hem zo graag nog bij zich willen hebben, maar Jezus ging zonder zijn leerlingen verder.
In de afgelopen jaren hebben we veel gebouwd en geïnvesteerd in mensen. Toch gaan we zonder elkaar verder. Wij terug naar Nederland en zij hier verder met hun dagelijkse leven. Onze levens hebben elkaar gekruist en verrijkt, maar onze wegen gaan nu scheiden.
Anders dan in het verhaal met Jezus, is dat wij de kinderen, onszelf en de omgeving kunnen vertellen waarom we teruggaan en wat we gaan doen. Dat we in contact kunnen blijven staan via moderne media. Dat voelt als een voorrecht. Ons vertrek is niet gedwongen en bereiden ons vertrek stapje voor stapje voor en nemen hier en daar al afscheid.
Afscheid van plekken, van mensen, van het werk. Afscheid nemen van de irritante dingen zoals het verkeer, het voordringen bij de bakker en het lastige papierwerk. Maar ook van de mooie dingen, zoals de bergen en beekjes, zonuren en het goedkoop ijsje.
Afscheid nemen is een kunst. Loslaten evenzeer. We gaan daar bewust mee om, tegelijkertijd geven we het letterlijk over in de handen van de achterblijvers en figuurlijk in de handen van Jezus. Hij is degene die ons dag aan dag draagt waar we ook zijn en wat we ook doen.
