Vandaag had ik weer zo’n dagje… Lang achter de computer zitten om foto’s te bewerken, mail bij te werken en administratieve dingen te doen. Niet heel spannend dus. Om geconcentreerd te werken meld ik mezelf soms af van Facebook om deze afleider zoveel mogelijk te vermijden en moet ik af en toe even een luchtje scheppen buiten om scherp te blijven.
Loop je dan, in het parkje, even wat rekken en strekken tegen de spierpijn van het fitness van gister en het lange zitten achter de computer. Terwijl ik door het parkje loop zie ik een meisje op een bankje zitten. Ze kijkt me niet aan, rookt een sigaretje en heeft muziek in haar oren. Op dat moment ervaar ik dat God vraagt: ‘wil je haar vertellen dat IK van haar houdt?’ Ik denk nog, dat ben ik vast zelf, daar zal ze vast niet op zitten te wachten, wat nou als ze… of wat nou als ze…
Ik besluit het dus ook niet te doen en door te lopen naar het volgende bankje. Ik ga daar zitten en bedenk bij mezelf; stel dat het echt God was die het vroeg, waarom zou ik het niet doen? Omdat ik het niet zeker weet? Of omdat ik bang ben om wat te verliezen? Wat heb ik te verliezen? Precies, niets. Dus ik pak m’n moed bij elkaar en loop naar het bankje waar ze nog steeds zit. Ze ziet me staan en doet al vragend een oortje uit. Ik vertel haar dat God van haar houdt en dat ik het idee had dat God dat tegen haar wilde zeggen door mij heen. Ze doet haar andere oortje uit en is één en al oor nu.
Tranen vullen haar ogen en ze begint te vertellen. Haar relatie van 2 jaar is sinds gisteravond uit na veelvuldig vreemdgaan van haar vriend. Ik mag naast haar komen zitten en luister, als vreemdeling, naar haar verhaal vol verdriet en teleurstelling in de liefde. Ze vertelt hoe ze sinds gisteravond geen hap meer door haar keel kon krijgen, binnen alle muren op haar af lijken te komen en ze vannacht amper heeft geslapen. Ze is gebroken. Ze stort haar hart uit en tranen vloeien. We praten wat en ze is blij dat ik wil luisteren en tijd voor haar heb. Na verloop van tijd vraag ik of ik voor haar mag bidden en dat mag. Precies nadat ik God gevraagd heb haar te troosten en te laten zien hoe Zijn liefde nooit teleurstelt komt haar vriendin er aan die mijn plek op het bankje overneemt. We nemen afscheid, ik herinner haar aan de woorden dat God van haar houdt en loop stil en vol verwondering hoe God haar op het oog heeft weg…
Wauw. Ik ken haar niet, haar situatie niet, wist zelfs tot het einde van het gesprek haar naam niet, maar Jezus wist al lang van haar en haar situatie af. Jezus wilde haar ontmoeten en doet dat op de plek waar zij op dat moment is; in de gebrokenheid van haar leven. Hij weet dat zij Zijn liefde nodig heeft, dat dat nooit teleurstelt, niet vreemd gaat, altijd precies is wat we nodig hebben en naar verlangen en nooit meer weggaat. Hij wilde haar laten weten dat Zijn liefde zo anders is…
Dit overkwam mijn neef. Het deelt het kleine verhaal ter bemoediging aan anderen. Hij had simpelweg het idee dat dat goed was om te doen. Ter bemoediging. Dit kan er gebeuren wanneer je beschikbaar bent en tegen God zegt, ‘wilt U door me heen werken’. Sta er niet van te kijken als Hij het serieus neemt… Of het nou is als je het verwacht, of juist niet en je ‘gewoon’ een wandelingetje door het park maakt 
😉
