1,5 miljoen mensen bezoeken jaarlijks het Auschwitz monument in Polen, om niet te vergeten wat er toen gebeurde. Dit concentratiekamp was voor veel Joden letterlijk het eindpunt van hun levensreis. Afschuwelijk wat er toen gebeurde, nooit meer.
Ik dacht aan Auschwitz toen ik het boek ‘zij mogen de hemel niet zien’ las, welke gaat over een vrijgelaten gevangene uit een ‘heropvoedingskamp’ in Noord-Korea. De krachtig uitziende gedeporteerden werden bij Auschwitz-Birkenau geselecteerd en waren ‘gratis werkkrachten’ en hoefden niet gelijk naar de gaskamers met een stuk zeep.
Kort voor mijn vrijlating kwam vriendin Shim Ok Kim in paniek naar me toe. Haar vriendin, de medisch gevangene Myung Sook, zat in de verhoorkamer omdat ze had doorverteld dat er dode baby’s werden gebruikt als medicijn. Shin Ok Kim beefde van angst om haar vriendin. (…) Na het verhaal van haar hield ik in de gaten of Myung Sook terugkeerde. Maar ze kwam niet terug, ze was spoorloos. Later hoorde ik van een keukenmedewerker dat ze niet meer op de lijst stond met gevangenen voor wie gekookt moest worden. (pag 94)
Het boek is volgeschreven met onrechtvaardige situaties die gaan over (on)macht en angst. Mensen die ten onrechte worden beschuldigd door anderen en ‘veroordeeld’ worden tot heropvoedingskampen. Ze worden gemarteld, net zo lang totdat ze iets ondertekenen en dan werken ze wel 18 uur per dag of meer om hun persoonlijke quota te halen in de fabriek. Het zijn net als in Birkenau gratis werkkrachten. Je voedt ze met 240 gram rijst per dag als de dagquota is gehaald en als ze opstandig zijn gaan ze dagenlang de isoleercel in en komen er verlamd uit. Veel mensen uit de kampen sterven door ziektes, uitputting, martelingen of executie. Een enkeling verlaat een werkkamp levend, het gros sterft tijdens de ‘uitzitting van de straf’.
Ik las het boek in twee uur uit, genietend van een mooi uitzicht bij een riviertje. Het boek greep mij en besefte dat deze Noord koreaanse werkkampen (met naar schatting 30.000 opgesloten christenen) vandaag de dag, voor hen dagelijks de hel op aarde is. Zij hebben van alle gevangenen het zwaarst te verduren en mogen daarom ook niet naar de hemel kijken.
‘Nooit meer Auschwitz’ is een bekende kreet, waar ik van harte achter sta. Maar wat kan ik doen om het onrecht in Noord Korea te stoppen!? Ik voel me machteloos en begin te bidden voor hen.
“De gevangenen smeekten met hun ogen om hun getuige te zijn en te vertellen over hun geloof, getuigenis en lijden.”
Soon Ok Lee werkte als opzichtster van een distributiecentrum in Noord-Korea. Ze weigerde mee te werken aan de zelfverrijking van hebberige ambtenaren en werd in een strafkamp geplaatst.
In het kamp mochten de christenen nooit hun hoofd oprichten en naar de hemel kijken. Enkel en alleen omdat ze in de hemel geloofden… Bij hoge uitzondering kreeg Soon Ok Lee na zes jaar haar vrijheid terug.
Soon Ok Lee | Zij mogen de hemel niet zien | 167 pagina’s | ISBN: 9789033818141
