Sinds begin mei zijn wij allebei weer met de taallessen begonnen. Ja:ro krijgt vier avonden in de week les van Klaudio, leraar op een basisschool en ik twee keer in de week van zijn vrouw.
Afgelopen vrijdag ben ik een kijkje wezen nemen op de school waar Klaudio werkt. Het is op zich al bijzonder dat een man in het basisonderwijs voor de klas staat. De meeste mannelijke leraren werken op de universiteit. Leerkracht is hier met name een vrouwenberoep.
Tot een week geleden droegen de kinderen nog hun schooluniform met lange mouwen. Maar door de warmte hadden de kinderen gevraagd of ze in hun gewone (lees: zomerkleding) naar school mochten komen voor de laatste paar weken. Dat was prima. Zelf liep Klaudio wel in een wit jasje, het uniform voor de leerkrachten.
Toen ik binnenkwam, stonden de kinderen meteen op uit hun bankje en begroetten mij netjes. Op een oud schoolbord (vast aan de muur) stond de uitleg van de taalles geschreven en de kinderen waren druk bezig om hun taalles te maken. Ondertussen luisterden ze natuurlijk goed wat er allemaal tegen mij gezegd werd. Ik in mijn steenkolen Albanees en Klaudio (waarschijnlijk) op een eenvoudige manier. Toch begreep ik het meeste van wat hij vertelde goed! In de klas zaten dertien kinderen, netjes twee aan twee in een bankje. De klas was eerst groter, maar toen er verderop een nieuwe school openging, werd de klas gehalveerd. De kinderen krijgen taal, rekenen, geschiedenis (vanaf groep 6, is hier klas 4), Engels, soort les in culturele zaken, schrijven (het verbonden schrift) sport, knutselen en natuur/biologie. Op een plaat hangen drie foto’s van de drie beste kinderen van de klas. Ook hangen er muurkranten over de stad Shkodër. In groepjes hebben de kinderen hier aan gewerkt.
Natuurlijk voelt het alsof je in de tijd terug gaat als je op de school komt kijken: de bankjes, het oude schoolbord en de krijtjes, het opstaan uit de bankjes als er iemand binnenkomt of weggaat en de computerloze omgeving. Toch voelde de sfeer erg prettig aan. De kinderen waren duidelijk op hun gemak. De lessen vallen of staan met de leerkracht, dat is hier vaak wel het geval. Maar Klaudio heeft oog voor de kinderen, merkte ik. En wat me trof is dat je zonder digibord, computer of super uitdagende materialen toch veel aan de kinderen kunt overdragen. Zo waren de knutselwerkjes achter in de klas niet gemaakt van spectaculair materiaal, maar wel met veel plezier in elkaar gezet.
Aan het einde van deze week begint de zomervakantie voor de kinderen. Ze zullen blij zijn dat ze drie maanden lang niet in een warme (hete!) school hoeven te zitten, want in deze omgeving heb je dan wel echt airconditioning nodig. En daar is, denk ik, geen geld voor op de scholen…