Soms hoor je soms dingen waarvan je oren gaan klapperen. Zo hoorde ik vanochtend het blogwaardige-verhaal ‘van de koningin van Armenië’.
Vroeger kon je veel dingen, zonder enig papierwerk regelen via het juiste netwerk. Zo was mijn projectleider, Peter, goed bevriend met de politiecommissaris, Albano. Angela, Peters vrouw, was in Amerika om een twaalf jarige Albanese jongen te helpen die geopereerd werd aan kanker. Op een gegeven moment kwam Angela terug met het gezonde kind, maar Peter had zijn eigen auto niet ter beschikking. In overleg met de politiecommissaris kon hij Albano’s dienstauto met chauffeur wel lenen voor een dagrit naar het vliegveld van Tirana om zijn vrouw en het kind op te halen.
Zo gezegd, zo gedaan, maar vlak bij het vliegveld blokkeerde een Turkse NAT/VO konvooi de weg. Plotseling gingen de auto’s aan de kant omdat ze de kentekenplaat herkenden en wisten dat er een belangrijke ‘bobo’ inzat. In allerijl werd de politiecommissaris van het vliegveld gewaarschuwd die Peter vriendelijk welkom heette. Ze mochten zelfs met de dienstauto doorrijden tot op het vliegveld, tot onderaan de trap van het gelande Zwitserse vliegtuig.
Toen Angela zag dat haar man onderaan de vliegtuigtrap stond kon ze haar ogen niet geloven. De vliegveld-politie-commissaris heette hun hartelijk welkom, nam haar bagage aan en reed even een eindje mee in de auto. Terwijl ze wat babbelden bleek dat zowel hij als Angela, allebei Armeense voorouders te hebben.
De volgende dag sloeg Peter thuis de krant open en las een klein artikeltje waarin was vermeld dat er een VIP was opgehaald op het vliegveld en noemden haar ’the queen of Armenia’. Toen hij doorlas bleek het om zijn eigen vrouw te gaan. Verbazing alom. Blijkbaar had de politiecommissaris dit bedacht om te rechtvaardigen dat er een gewone vrouw met zoveel poehaa werd opgehaald zonder de juiste papieren.
Vandaag de dag moeten alle papieren in Albanië kloppen. Ze slaan er soms wel eens een beetje in door. Voor ons nieuwe visum is drie cm papierwerk nodig om het in orde te krijgen, ook voor onze auto destijds en van collega’s horen we dat er erg veel tijd en geduld voor nodig is. Bij de organisatie waar ik werk hebben ze er zelfs een fulltime functie ervoor nodig.
Namen in dit verhaal zijn fictief.
