Vanochtend is Efra:m voor het eerst naar school gegaan. Vorige week had hij al een aantal keer geoefend
Een Albanese vrouw (Fabiola) heeft op de school bij ons in de buurt haar twee kinderen zitten en is erg tevreden over de school. Aangezien de school om de hoek is, vonden wij het wel de moeite waard om eens te gaan kijken. De kleuterschool heet hier ‘kopësht’ (spreek uit als ‘koppusjt’). Het bestaat uit drie groepen: groep1 = 3/4 jarigen, groep 2 = 4/5 jarigen en groep 3 = 5/6 jarigen. Efra”m gaat naar de tweede groep.
Voor je naar de kopësht mag…
Moet er eerst veel gebeuren: kopie paspoort, document van je loonstrookje zodat ze er van op aan kunnen dat je 1 dollar per dag kunt betalen, kopie van vaccinaties, een invulformulier met allerlei gegevens en als klapper op de vuurpijl ook nog een parasietentest. Efra:m moest met mij en Fabiola naar een soort kliniekje. Daar waren twee verpleegsters die het een ander invulden voor ons. Toen het invulwerk klaar was, moest de kleine kerel zijn broek laten zakken en ging de verpleegster met een wattenstaafje langs zijn poepertje. Dat was natuurlijk helemaal niet leuk, zeker niet als er dan ook nog gewoon andere mensen binnen komen. Ook moest er nog ander een wattenstaafje langs zijn wang. Later krijgen we de uitslag, waar je eigenlijk een klein bedragje voor moest betalen, maar omdat wij buitenlanders zijn, hoeft dat weer niet…
Wennen
Het is ook heel normaal dat je uitgebreid met je kind gaat wennen. Voor ons wel leuk, want we krijgen meteen een kijkje in de klas. Voordat je de klas binnenkomt ruik je allemaal etensluchten, want in de keuken wordt eten gemaakt voor de kinderen. Zowel ’s ochtends als ’s middags krijgen de kinderen eten op school. Efra:m eet zijn ontbijt gewoon thuis, maar hij mag ook lunchen op de kopësht.
Vervolgens komen we in de klas. Wat dan opvalt, is dat de meeste kinderen een wit schortje voor hebben. Er staat een ‘vierkante kring’ en de muren zijn mooi versierd. Er zijn hoeken waar de kinderen kunnen spelen, zowel educatief als creatief. Alleen ziet het speelgoed er wel bedroevend slecht uit. EfraIm lijkt dat niet te zien.
Huisje tekenen
Tussen mijn benen door gluurt hij nieuwsgierig rond. Aan de andere kant van mijn benen kijken tien paar nieuwsgierige ogen terug. Ik vraag (via Fabiola) of EfraIm mag tekenen, want dat vindt hij leuk om te doen. Vervolgens zit meneertje heel bleu achter een wit papiertje met een stift in zijn hand. Hij kijkt heel sullig, alsof hij niet weet wat hij moet doen. Meteen zijn daar een paar lieve, behulpzame meisjes die hem uitgebreid laten zien hoe de dop van de stift moet en hoe je een poppetje (koppoter) tekent. Efra:m is niet onder de indruk. Ik zeg hem dat hij een ‘shtëpi'(=huis) mag tekenen. En daar gaat hij: een huis met dak en schoorsteen, paddenstoel met kabouter ernaast, ramen met poppetjes erachter deuren, boom, zon, wolken. Hatsa! De kinderen kijken hun ogen uit, de juf ook. Efra:m is trots en het ijs is gebroken.
Vanaf vandaag gaat hij vier ochtenden naar de kopësht. Op vrijdag krijgt hij les van mij. Zijn lesdagen duren van 08.45 – 13.00 uur. Sommige kinderen gaan zelfs tot 16.00 uur door, maar dat is meestal alleen omdat beide ouders dan werken.
Hard huilen
We zijn echt heel trots op onze dappere kerel! Vorige week ging hij voor het eerst een heel uur alleen. Toen hij thuis kwam en ik vroeg of hij nog lang gehuild had (dat deed hij namelijk toen we weg gingen), zei hij trots: “ja, en ook nog heel hard. Maar het was er ook leuk”