Vandaag hebben we zo’n 550 kilometer gereden. Vanaf Zadar, Noord-Kroatië, hadden we onderweg veel zon en wind en de snelweg ongeveer voor onszelf. In Zuid-Kroatië hebben we veel lokale wegen langs de kust genomen. Hoewel het toerisme op z’n gat ligt in de winter, was het toch een bijzonder mooie route om te rijden. De palmboomdichtheid nam toe, de bergen werden rauwer en de ‘vangrailbloemstukjes’ maakte ons bewust van fatale ongelukken. Oppassen dus.
Om twee uur reden we Montenegro binnen en rond drieën namen we een pondje. Voordat we Albanie binnen gingen moesten we eerst nog de Podostrog-pass van Montenegro bedwingen. Van zeeniveau tot zo’n duizend meter hoogte. Onderweg kreeg Efraïm buikpijn door het hoogteverschil en de vele haarspeldbochten. Toen hij voorin zat, gaf hij over, zodat wij konden poetsen.
’s Avonds hebben we gegeten in een enorm luxe winkelcentra Delta City in Podgorica, Montenegro. Hoewel het land geen EU lid is, kun je er gewoon met euro’s betalen. Rond 19:30 passeerden we de grenscontrole en reden we ‘het beloofde land’ binnen. Het gaf mij (Jairo) even een euforisch gevoel. Ook de jongens waren uitgelaten van blijdschap. Ze telden al dagen lang de landen af. Het verwonderde ons dat we een gloednieuwe weg konden berijden van de grens naar Shkoder, Noord-Albanie, waar we nu logeren in een oud, gezellig, traditioneel hotel. Het weerzien met Klodi was hartelijk. Met hem hebben we 4,5 jaar geleden opgetrokken tijdens een hulpreis.
Morgen gaan we nog bij familie Lumci (Klodi) op bezoek en nemen we de laatste etappe naar Korce, Oost-Albanie. De wegen schijnen vernieuwd te wezen, maar tussen Elbasan en Pogradec is het flink koud en strooien doen ze op z’n Albanees. Dus waarschijnlijk matig of niet, naar wij begrepen hebben. We zullen het zien.
We hebben niet altijd internet, dus we kunnen jullie niet altijd op de hoogte houden. Maar we hopen jullie snel een indruk te kunnen geven van onze aankomst daar.
Natën e mirë (goeden nacht)
