“Hoe gaat het met je?” Voor Francien een veel gehoorde vraag de afgelopen zes weken. Vandaar dat zij nu zelf gaat bloggen over hoe het met haar gaat.
Als ik zo terugkijk op de afgelopen weken, zie ik zeker dat ik vooruit ga. Kon ik in het begin alleen nog maar op de bank liggen, nu fiets ik binnen Nunspeet de meeste routes wel weer. Oké, ik fiets dan niet zo hard als Jaïro ;-).
Ik voel me ook weer sterker worden. Dat komt omdat ik goed naar mijn lichaam luister en mijn rust pak. Omdat Jaïro zoveel thuis werkt, kan ik vaak ’s middags gaan slapen. Dat heb ik op dit moment ook echt nog nodig.
Deze week heb ik drie belangrijke gesprekken gehad. De eerste was bij de bedrijfsarts. Samen hebben we gekeken wat handig is qua werk. Momenteel werk ik nog niet, maar ik hoop weer te gaan beginnen in de week van vijf oktober. Eerst twee uur en dan rustig aan weer opbouwen.
Het tweede gesprek was met een medisch adviseur. Vanuit International Teams was het advies om deze arts een medische check te laten doen. Zijn conclusie was (na anderhalf uur praten en lichamelijk onderzoek) dat ik gezond ben en geen ‘restschade’ heb overgehouden aan de bloedvergiftiging. Nu is het een kwestie van weer op krachten komen.
Het derde gesprek vond plaats in het ziekenhuis met de intensiviste die mij behandelde toen ik op de Intensive Care lag. Zij beschreef mijn ziekteverloop en wij konden vragen stellen. Dat was fijn, want nog niet alles was mij duidelijk. Zo is de conclusie dat ik bloedvergiftiging heb gehad, maar ‘het beestje’ is niet gevonden. De arts vond het bijzonder dat ik erg ziek bleek te zijn, maar toch wel heel alert was en alles goed meemaakte. Ook ging het herstel in het ziekenhuis vlot. Zij schrijft dat toe aan het feit dat ik jong ben, maar wij weten hoeveel mensen er voor mij hebben gebeden. We zien hier duidelijk Gods hand in!
Door het ziek-zijn is onze planning voor vertrek naar Albanië ook anders geworden. De herfstvakantie gaan we niet redden, dat is voor mij nog te intensief. Zodra we weten wanneer we wel gaan laten we dat natuurlijk weten!
Bedankt voor alle kaartjes, telefoontjes, mailtjes en meeleven; dat helpt echt om beter te worden!!
