Concentratiekampen is dat verleden tijd of tegenwoordige tijd?! Het zette me aan het denken toen ik onderstaand opiniestuk las op habakuk.nu. In Nederland vieren we de vrijheid en herdenken de onvrijheid. In Kamp 14 is vrijheid onwerkelijkheid…
Ontsnapt uit de hel van Kamp-14
Altijd ben ik er voorstander van geweest om op 4 mei niet alles en iedereen te herdenken, maar ‘gewoon’ de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Omdat de Joodse burgers onder die slachtoffers oververtegenwoordigd waren, krijgen zij tijdens de herdenking terecht veel aandacht. De vraag die regelmatig gesteld wordt – ‘Wie zijn de Joden van nu?’ – kan eenvoudig worden beantwoord met: ‘Dat zijn de Joden van nu’. Want het antisemitisme, de haat tegen de Joden, neemt eerder toe dan af. En nog altijd wordt het Joodse volk in zijn voortbestaan bedreigd. Nog altijd moeten ze vechten voor hun plekje. Genoeg reden om ons op 4 mei tijdens de herdenking vooral te concentreren op de Tweede Wereldoorlog en de gevolgen daarvan.
Strafkampen
En toch. Als we de komende dagen weer heel veel zullen horen en lezen over die verschrikkelijke concentratiekampen van toen, dwingen mijn gedachten mij ook in de richting van de Noord-Koreaanse concentratiekampen, waar al die verschrikkingen nu, op dit moment, plaatsvinden. Dingen waarvan we in koor riepen en roepen: ‘nooit meer’. Over die Noord-Koreaanse strafkampen is vorige week weer een aangrijpend boek verschenen: ‘Ontsnapt uit Kamp-14‘. Net als vijfenzestig jaar geleden kost het moeite om de verhalen te geloven. Ook de auteur van het boek, de Amerikaanse journalist Blaine Harder, had aanvankelijk zijn twijfels over de verhalen van de hoofdpersoon Shin Dong-hyuk. Maar gaandeweg hoorde hij uit allerlei verschillende bronnen dezelfde gruwelverhalen.
Ontwikkeling en voorspoed
De leiders van Noord-Korea weten inmiddels van het bestaan van Nederland. Sterker, ze wisten dat de koningin afgelopen maandag haar verjaardag vierde. Ze stuurden haar een boodschap waarin ze Nederland ‘ontwikkeling en voorspoed’ toewensten. Psychologisch gezien lijkt zo’n boodschap niet zo’n groot raadsel. De meeste mensen geven aan jarigen iets dat ze vooral zelf mooi vinden. Zo bekeken verlangen de Noord-Koreaanse leiders ontwikkeling en voorspoed voor hun eigen volk. Dat verlangen zou een mooi begin zijn. Tot nu toe is Noord-Korea een land met 30 miljoen gevangenen waarvan een groot deel honger lijdt. En in die mega-gevangenis bevinden zich zes beruchte strafkampen. In deze kampen – ‘de meest helse oorden op aarde’ – zitten naar schatting 200.000 mannen, vrouwen en kinderen gevangen. Kamp 14 is het meest berucht.
Als we vrijdag tijdens de twee minuten stilte goed luisteren kunnen we ook hun hulpgeroep horen.
