Franca Treur schreef het autobiografische boek: Dorsvloer vol Confetti.Het boek beschrijft het streng gereformeerde milieu waaruit ze komt met een vlaagje humor. Het is helemaal geen spannend boek, maar gaat vooral over het dagelijkse leven, wat ze wel en niet mag en over de geloofsbeleving.

“och wie eet er van nature geen genadebrood? De evangelischen en katholieken gaan met een ingedeelde hemel naar de hel, daarover bestaan – wat de oma betreft – geen misverstanden. ‘M’n kind, dat het van jezelf uit toch eens onmogelijk werd om zalig te worden. Ik zou willen dat je dat nog eens beleven mag.”‘ Ze klopt met haar vingertoppen op het tafelzeiltje.

Er is ingebroken bij de oma, waar volstrekt niets te halen is, behalve de beslagen Statenvertaling uit zeventienhonderdzoveel, en die hebben ze dan ook meegenomen. ‘Was ’t dan een christelijke dief?’ Vraagt Christiaan verbaasd. Wie steelt er anders een Bijbel?’

Het boek geeft de zware geloofsleer weer met de bijbehorende tradities. Ik vind het zo jammer dat de focus ligt op de wet en niet op de achtergrond van wetten. Jezus zegt zelf in Marcus 2: ‘De sabbat is er voor de mens, en niet de mens voor de sabbat.’ In het boek komt het niet naar voren, maar was ik benieuwd hoe het haar verder verging en wat haar relatie met haar ouders nu is.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=YGsJtkdZnC4]

Reageren