Bekijk de foto’s van het uitdelen van de goederen!
Voor mijn vertrek had ik veel vragen: Heeft mijn reis nut, wat kan ik allemaal doen, Wat voor verhalen zou ik horen en wat voor situaties zou ik aantreffen?!
Ik merkte dat ik veel herinneringen ophaalde op de plek waar ik afgelopen zomer tien dagen rondstapte tijdens een werkvakantie. Soms kreeg ik er gewoon een grimas van op mijn gezicht en besef je hoeveel leuke momenten je hebt gehad op ruim 2000 kilometer afstand.
In totaal ben ik bij vier gezinnen thuis geweest. Elke situatie en elk verhaal is uniek en triest tegelijkertijd. Sommige hebben ‘alleen’ hun inboedel verloren, anderen ook hun opgebouwde agrarische bedrijf. Koeien en kippen zijn verdronken, en veel opgeslagen hout, maïs en meel is verloren gegaan. De hoogste nood is voedsel en matrassen (3000 stuks!) voor 740 getroffen gezinnen.
Als je tussen de rotzooi loopt, het gebied overziet en huilende mensen aantreft, dan grijpt dat mij aan. Het liefst zou je een arm om hun heen willen slaan, willen blijven en hun moed inpraten. De trailer uit Nederland, de contacten en mijn verslagen helpen, maar tegelijkertijd is het een druppel op de gloeiende plaat.
Hoewel het een trieste situatie is creëert het –hoe tegenstrijdig- kansen. De voorganger waarmee ik samenwerkte wordt gevraagd voor een stuk geestelijke nazorg en hij leert veel nieuwe mensen kennen, met wie hij een relatie kan opbouwen en vertellen over Jezus. Enkele Zweden die ik in het gebied ontmoeten hadden voetbal-Bijbels bij zich die ze uitdeelden in het crisiscentrum. Mensen gingen ze gelijk lezen.
Dank voor jullie meeleven via de mails en/of het gebed. Ik ben weer ‘veilig’ thuis maar zij zullen nog een lastige periode van wederopbouw tegemoet gaan. Blijf aan hen denken en voor hen bidden!
